Facebook, Friendster, Multiply, etc.

Andami na ngayong social networking sites! Di na mabilang at halos kandaduling ka kababasa ng mga updates ng mga "friends" mo. Well, not me but most of my co-workers. Hala, nakatanga na sa Facebook ang mga gaga at loko! Di magkandatuto sa kasasagot sa mga posts, pics at updates ng mga friends nila. Ako, wala akong Facebook account. Eh ni halos di ko na nga mabisita ang Friendster at Multiply account ko, dadagdagan ko pa. Tagal ko na ding hindi nakapag YM. Ewan ko ba, feeling ko napapag iwanan na ako ng panahon.

Isabay pa dito, kase celebrate ko lang ng aking bday. Ayokong imention how old I am. In denial pa beauty ko. Ganito pala pag tumatanda na. Deny deny deny! Deny the wrinkles. Deny the craking bones. Deny the fact that I am forgetting some stuff. Early Alzheimers na kaya? Oh no!

Anyways, ayun. Hindi ko alam kung bakit wala kong facebook account. I guess I'm afraid to get sucked in the whole social networking thing. Not that I am hiding. Kaya lang as it is halos wala na nga akong time for other things. But then who knows, maybe one day invite ko na lang kayo sa FB ko. :D

Ang TFC

Kapag nasa ibang bansa ka, marami kang mami-miss: pagkain, magandang weather, salitang Tagalog, at sige na nga: mga artistang Pilipino.

Kaya kahit ayaw sana namin magpakabit ng Filipino channel, napilitan na din kami. Kinunsensya pa kamo ako ng mga anak ko na makakatulong daw sa kanilang magsalita ng Tagalog. Kasi marunong nga silang umintindi dahil Tagalog kaming mag-usap sa bahay pero hindi na sila marunong magsalita bukod sa "po", "opo", "ano po yon?" Kaya hige, sya, pakabit na ng Pinoy channel.

Meron lang akong malaking issue sa mga sumusunod na bagay na hindi ko maipaliwanag at kahit sinong tanungin ko ay hindi alam ang sagot:

Bakit sumisigaw ang mga hosts? Ang tataas ng mga boses at talagang parang mga nakalaklak ng Prozac!

Bakit kailangang may mga kumekembot na mga dancers sa background. Kahit anong segment merong kumekembot. Ano yun?

Ano ba ang role ng MTRCB? Bakit kailangang i-focus ang pwet ng mga dancers habang sumasayaw?

teka lang, meron pa pero mag iisip pa ako....

Samantala, someone enlighten me please!!!!

Summer!

Summer na dito sa America. Dapat mainit na pero medyo cool pa rin pagka bandang umaga. Sarap pa ring bumaluktot at matulog. Kaso gigisingin ka ng alarm clock. Oras na para mag get ready for work. Inat dito, inat doon. Shower ng mabilis at gawa ng kape. Breakfast ng pandesal at Ludy's peanut butter. O di ba? feeling nasa Pinas pa rin ang dating! Pagkatapos hayun: work work work na.

Pero ha? haylab the weather!

Tuwang tuwa ang mga bata. Parang mga nakalabas sa kural! Kesehodang nangingitim na sila ng husto at nasusunog ng araw, laro pa rin sila sa labas. Kunsabagay, a few more months at lalamig na naman. Sige na nga, bring it on!

Spring! @$^%&^*&()

Lecheng Spring ito! Todo-todo ang allergies ko! Mugto ang mga mata, panay ang bahing, masakit ang ulo at tulo ang uhog. Heto ang downside ng Spring. Dahil sa naglalabasang pollen galing sa mga trees, flowers at grass, affected ang halos kalahati ng populasyon. At kapag uminom ka ng allergy medication, para kang naka droga. High na high ang lola mo. Feeling aattend ng rock concert ang dating.
Pero what can you do eh kesa naman pupungas pungas ka na parang sisiw na may sipon? Eh di take ka na lang ng gamot and hoping na hindi maka apekto sa buhay mo sa araw-araw.
Oh well, at least alert pa ang senses ko, di ba?

Spring!

Ang tagal ko nang hindi naka-blog. Feeling ko nung kapanahunan ng Dear Diary. Yung tipong ganito ang entry:

Dear Diary,

  Kumusta ka na? Pasensya ka na, hindi ako nakasulat ng matagal...  as if naman friend ang sinusulatan. As in super guilty ka naman dahil walang bagong entry sa diary mo. Pero that's kind of how I feel now.  Kasi andami kong ginagawa at andaming pangyayari sa buhay kong mas mabilis pang nangyari kesa sa bilis kong mag type. So where do I begin? Eh di sa pinakamadaling topic- let's talk about the weather! Tapos na finally ang winter! Spring na at naglalabasan na ang mga signs of life - flowers blooming, birds chirping kind of thing. Finally! Buhay na naman ang mundo ko!

   So here's where I begin - may buhay na naman. At makulay na naman ang mundo ko! 

Happy Spring!

Pinoy Pasko sa Amerika

Naalala ko nong unang-una naming tungtong dito sa America, Disyembre noon at magpa-Pasko. Napakalamig ng simoy ng hangin, amoy mansanas pa kamo! Ganito pala ang amoy stateside, sabi ko sa sarili ko. Amoy ukay-ukay na bagong bukas. Iba din ang "bigat" ng hangin, hirap ipaliwanag pero iba talaga. At feeling mo parang ang linis ng kapaligiran! Walang mausok na tambutso at wala ding milya-milyang traffic. Syempre pa, sa suburbs kasi kami kaya 'di ko naman nakita ang city side na meron ding traffic.

Nakaka-disappoint lang dahil kung panay nagliliwanag na ilaw sa Pinas ang iniwan namin, dito wala. Mangilan ilan ang mga may Christmas lights at maging sa airport ay parang nag cost cutting sa kakapiranggot na Christmas decor. 'Di ko tuloy na feel ang Pasko.

At noong Pasko na mismo, halos wala lang. Ordinaryong araw. Walang nagka caroling na mga bata, walang maiingay na putukan man lang, o kaya'y mga kamag-anak na nagsisitawag. Shet, super lungkot talaga at lalo akong na homesick!

Fast forward ang ilang taon at naging maigi igi ang Pasko. Hayan ang mga kamag-anak na dumalo pa galing sa ibang sulok ng Amerika, ang ilang malalapit na kaibigan at ang paghihintay ng mga anak ko kay Santa Claus. Ang pagsho shopping sa punong-punong mga Malls, at ang pagluto ng Noche Buena kahit ilan lang kaming magsa-salo salo. Nagluluto pa rin ako ng nakagisnang staples ng Noche Buena nung kabataan ko - hamon, pasta o pansit, food for the Gods, at iba pa. Walang queso de bola na pabirito ng Lola ko, pero pwede na din naman. Ang importante sama-sama kami ng pamilya ko. Okay na din ang Pasko ko. Pero wala pa ring makakatalo sa Pasko sa Pinas. Nothing compares talaga.

Maligayang Pasko at Manigong Bagong Taon!